3 december 2023
De studie liet me stuk voor stuk kennismaken met m’n sociale angsten: mensen bellen, mensen aanspreken, het comfort van het klaslokaal verlaten om de straat op te gaan. Ik vond het vreselijk, terwijl ik mijn medestudenten zag opbloeien. Maar ik deed het wel. En zo overwon ik dus angsten, maar werd ik ook een stukje ongelukkiger. Ik vond de journalistieke wereld nu al heftig en wat had ik er eigenlijk van geproefd? Ondanks de drempels, was ik enorm gemotiveerd en zo kwam ik het eerste jaar met vlag en wimpel door. Mijn propedeuse was binnen en ik begon er zowaar lol in te krijgen.
Ik vond de journalistieke wereld nu al heftig en wat had ik er eigenlijk van geproefd?
Het tweede jaar viel me daarentegen zwaar. Ik twijfelde zelfs om te stoppen met de studie: een redactie vormen om samen een krant te maken, was helemaal niets voor mij.
Omdat ik me diezelfde periode meldde met sombere gevoelens, daar geen psychologisch onderzoek naar is gedaan en ik vrijwel direct aan de pillen werd gezet, werd het leven wat lichter en dus ook de studie. Ik won er een stukje zekerheid mee, maar leverde er ook wat van mijn gevoeligheid voor in. En die gevoeligheid hoort juist zo bij mij.
In de jaren daarna verloor ik stukje bij beetje mijn authenticiteit. Maar niet in mijn producties, daarin bloeide ik juist op. Ik werd er goed in, dit vak. Van schrijven, tot filmen en alles daar tussenin. Ik vond het geweldig. Ik ontdekte dat ik een geboren editor en filmer ben. Mijn visie was duidelijk: ik zou uitgerust met mijn camera de wereld wakker schudden. Dit harde werken zou allemaal pieken, tijdens mijn droomafstudeerstage als redactiestagiair bij de Keuringsdienst van Waarde.
In de jaren daarna verloor ik stukje bij beetje mijn authenticiteit
Ik startte mijn eigen productiebedrijf, volgde tv-klassen en ging naar New York via een excellentietraject om ook daar filmles te krijgen. Ik maakte met een studiegenoot een documentaire, keek naar mijn eigen productie in het Louis Hartlooper Complex en ontving een prijs voor beste filmwerk in Manchester. Ik breide in rap tempo mijn netwerk uit en kreeg de tofste kansen. Ik pakte ze met m’n hele hebben en houden aan. Nee, van het muurbloempje was – in ieder geval van buitenaf – niets meer over.
Ondertussen groeiden er conflicterende gevoelens in mij zonder dat ik het doorhad. Er was een volledige binnenwereld waar ik aan voorbij ging. Ik was de verbinding met mijn innerlijk kompas verloren. Ik had geen idee wat ik waarbij voelde. Keuzes baseerde ik op wat goed was voor mijn carrière. Het creëren was niet alleen een uitlaatklep maar ook een uitvlucht geworden voor al die gevoelens die werden verdoofd met een pilletje en de snelheid van mijn leven.
Het creëren was niet alleen een uitlaatklep maar ook een uitvlucht geworden
Er ontstond een grote gapende ruimte tussen wat ik van binnen voelde en wat de buitenwereld zag, zonder dat ik het wist. Ik had mezelf volledig van mijn gevoel gescheiden.
Ik kon met iedereen en iedereen kon met mij, maar echte verbinding was er niet. Hoe maakte ik echt contact, als ik ook niet in verbinding stond met mezelf? Hierdoor groeide de eenzaamheid, wederom zonder dat ik het doorhad. Die leegte vulde ik op met heel hard werken (wat ik ook heel leuk vond), me conformeren aan hoe ik dacht dat anderen wilden dat ik was, oneerlijk zijn naar mezelf en daarmee naar anderen en wat dagelijkse joints.
Tegen het einde van mijn studie – alleen de stage bij de Keuringsdienst wachtte mij nog – begonnen de eerste persoonlijke scheurtjes eindelijk te ontstaan. Na heel lang ontrouw aan mijn eigen gevoelens te zijn geweest, verbrak ik de relatie waar ik op dat moment in zat en stortte me in de volgende. Ik nam afscheid van een onechte maar veilige plek en kwam voor het eerst op eigen voeten te staan. Vanaf dit punt begon de façade langzaam in te storten.
Tegen het einde van mijn studie begonnen de eerste persoonlijke scheurtjes eindelijk te ontstaan
De eerste stagedag bij mijn droomredactie brak aan en ik kwam te laat. Nog gemotiveerd en met vele pitchonderwerpen op zak, kwam ik de redactie binnen. Het was me vergeven. Maar hoe ik de stage verder invulde, leek maar weinig op wat ik tijdens mijn eerdere studiejaren had laten zien. Mijn redactiegenoten waren er duidelijk van geschrokken.
Mijn prioriteiten lagen helemaal niet meer bij carrièresuccessen en conformeren aan de journalistieke wereld. Ze lagen bij het bij elkaar schrapen van de restanten façade en bij iemand anders. Ik verloor mezelf er volledig in. Deze persoon hield me een spiegel voor, liet me zien hoe ik was geweest en hoe ik nooit meer wilde zijn. De hele stageperiode lang. Totdat er werkelijk niets meer van me over was, behalve een leeg, dof omhulsel.
De gevoelens en gevoeligheid die ik zo lang had ontkend, kwamen met een noodgang naar de oppervlakte. Ik had alleen nooit geleerd hoe ik met deze gevoelens moest dealen. Ik wist alleen dat ik er een pilletje voor kon slikken, meer handvatten kreeg ik niet. Ik wist niet hoe ik om hulp moest vragen, hoe ik voor mezelf moest zorgen, hoe ik mezelf liefde kon geven. Ik wist alleen hoe ik mezelf nog kapotter kon maken en dat deed ik.
De gevoelens en gevoeligheid die ik zo lang had ontkend, kwamen met een noodgang naar de oppervlakte
Ik haalde mijn afstudeerstage, maar de droom en visie waar ik het voor deed, lagen in duizenden stukjes op de grond. De mensen om mij heen wisten niet wat er met me aan de hand was en ik wist het zelf ook niet. Hoe deel je gevoelens, als je niet eens weet welke gevoelens je voelt? Hoe deel je gevoelens, als je vooral een hele goede kameleon hebt leren zijn?
In 2017, na vijf jaar heel hard werken, hart en ziel gegeven te hebben voor de wondere wereld van journalistiek, nam ik op het allermeest ongelukkige moment van mijn leven mijn diploma in ontvangst. Het was me helemaal niets meer waard. Mijn klasgenoten vierden feest, terwijl ik van binnen doodging.
Er was persoonlijk werk aan de winkel en daarvoor zou alles wat ik in die vijf jaar heb opgebouwd, moeten wijken. Met heel veel pijn liet ik het achter me en begon ik de zoektocht, terug naar mijn eigen gevoeligheid.
laat bloeien 